..."τίμια" απάντηση και δεκτά αυτά που λες, ως ένα βαθμό.
Διότι το να διαβάσεις "ένα κατεβατό" (που δεν είναι δα και τόσο), δεν σημαίνει γκασμά και σκάψιμο, όσο κι αν καταλαβαίνω τον βαθμό της..."κουραστικότητας". Από εκεί και πέρα, εκτός του ότι μιλάμε για κάτι "ιερό" όπως το προσωπικό στυλ έκφρασης, φρονώ ότι υπάρχουν άλλα στοιχεία που κάπως φέρνουν στα ίσα της την κατάσταση (να μην αναλύσω - το να το κάνω "δεν θα είναι σωστό" για διάφορους λόγους).
Όταν τα συνυπολογίσω ολ' αυτά, καταλήγω στο ότι "πιστεύω" στο πώς γράφω, κρατώντας στην άκρη του μυαλού ένα "ναι μεν - αλλά" (πόσο μάλλον όταν περισσότερο απ' όλους, ο ΙΔΙΟΣ είναι που κουράζομαι γράφοντας. Κι ένα παραπάνω που πληκτρολογώ κι αργά κι "άτεχνα").


Η δική μου σούμα (μετά από σκέψη κι όχι "επειδή έτσι γουστάρω") λέει πως δεν είναι όλα τα στυλ για όλους. Όποιος αγαπά, ας "κάνει τον κόπο". Όποιος όχι, δεν είναι υποχρεωμένος. Κι όποιος θέλει έμμεσα να βοηθηθεί, μπορεί με ένα "eye-scrolling" να εντοπίσει γρήγορα τα "ουσιαστικά" κομμάτια στα γραφόμενά μου και να απορρίψει τα άλλα. Πόσο μάλλον όταν οι απαντήσεις στα ερωτήματά μου, είναι η λύση σε αυτό που ίσως παρόμοια έψαχνε. Αρκούν λοιπόν αυτές, αν "κουράζεται" με τα δικά μου.


...εδώ να σου την πω όμως για εκείνο το "αν δεν σε νοιάζει για εσένα" - το θεωρώ "προβοκατόρικα υπερβολικό" (όχι λάθος, απλά "υπερβολικό") : αν δεν σκεφτόμουν τους άλλους, δεν θα τους ανέφερα καν, όπως είχα ήδη κάνει μέρες πριν.


Τεσπα τα έγραψα τα σημερινά, καθώς τώρα πρόκοψα να ξαναμπώ, όχι "για να σου απαντήσω σώνει και καλά κάτι", ή "για να έχω κάτι να λέω", ή για να "αμυνθώ", ή ξεωργώ για τί άλλο - παρά μόνο για να δείξω ότι δεν έγραψες αυτά που έγραψες κι εγώ σε έγραψα, αλλά "τα τίμησα" διαβάζοντάς τα και τα κρατώ...


Αυτά από 'μένα, κι άλλο τέτοιο "κακό" να μη σας βρει :ρ